به اشتباه کردن عادت ندارم، دوناروما می تواند تاریخ سازی کند
 |
جان لوئیجی بوفون دروازه بان محبوب بیانکونری اعتراف می کند که انتقادها از او به دلیل اشتباهات اخیرش او را عصبانی کرده و واکنش هایش در بازی با لیون را طبیعی می داند. او همچنین جیجیو دوناروما را به عنوان وارث خود می بیند که می تواند به دروازه بان مهمی تبدیل شود.
کاپیتان بیانکونری به دلیل دو اشتباهی که اخیراً در بازی تیم ملی ایتالیا و در دیدار یوونتوس و اودینزه مرتکب شده است مورد انتقادات فراوانی قرار گرفته بود.
با این حال بوفون 38 ساله با نمایشی خیره کننده در شب سه شنبه در دیدار مقابل لیون همه ی منتقدین را به سکوت واداشت. سیوهای بی نظیر او در این دیدار همه را به تحسین او واداشت.
بوفون در این باره به کوریره دلاسرا گفت:
چه واکنشی به اشتباهاتم خواهم داشت؟ اشتباهات مرا شوکه زده می کند و این چیزی است که به آن عادت ندارم و هنگامی که اشتباه اتفاق می افتد در پذیرفتن آن دچار چالش خواهم شد. آیا منتقد خودم نیز هستم؟ بله، خیلی زیاد، من هنوز از لحاظ روانی و اخلاقی چند روزی است خودم را سرزنش می کنم، اشتباهاتی هستند که نمی توانم آن ها را بپذیرم. انتقاد از خودم با وجود ریسک خود آزاری تلقی شدن را دوست دارم. انتقادهای دیگران من را برافروخته می کند، اگر این انتقادها نباشند باید متوقف می شدم. اما آزردگی من از انتقادات بدین خاطر است که منتقدین تنها به چند موضوع مشخص تکیه می کنند، من 22 سال دوران حرفه ای فوتبالی پشت سر گذاشته ام و فکر می کنم شایستگی خودم را اثبات کرده ام. بازی با لیون چگونه بود؟ طبیعی بود. من بازی کردم تا اثبات کنم که می توانم از دیگران متفاوت باشم و حالا در سن 38 سالگی می توانم چیزهایی انجام دهم که دیگران انجام نداده اند. این چالش من است.
بوفون معتقد است دوناروما دروازه بان جوان میلان آماده است تا پای بر جای پای او بگذارد.
علی رغم تفاوت سنی زیاد ما، جیجیو مثل برادر کوچک من است. او پسری استثنایی و آرام است: من هم سن او که بودم شخصیتی کاملاً متفاوت داشتم. او دروازه بانی متفکر و باهوش است و کیفیت خارق العاده ای دارد. دوناروما برای تاریخ سازی در پست خود همه چیز در اختیار دارد. ما باید 20 سال منتظر بمانیم تا در مورد او نتیجه گیری نهایی را انجام دهیم.
اما دروازه بان کهنه کار بانوی پیر چه موقع دستکش هایش را آویزان می کند؟
فوتبال به مدت 32 سال تمام دنیای من بوده است. من اقبال نیکی داشتم تا در زمین فوتبال حضور داشته باشم و به حقیقت امر آگاه شوم. زمین فوتبال زیباترین بخش بازی است، به شما احساساتی می دهد که زندگی برای شما معناپذیر می شود. به همین خاطر من نقش سرمربی گری را دوست ندارم، چرا که این نقش طبیعتی تکراری و روزمره دارد. اما سرمربی شدن در آینده را غیرمحتمل نمی دانم: خارج از زمین نیز احساسی مشابه به آدم دست می دهد، اما با داشتن وقت و آزادی بهتر است آن را صرف چیزهای دیگری کنید.
